Rush to the end (شتاب کن سوی انتها)

I rarely write poems in Farsi. Somehow today, while at San Diego’s Timken Museum of Art and while taking in the beautiful European paintings on display, I got inspired and wrote this poem (loose translation at the end.)

شتاب کن سوی انتها

نگاه کن به جلوهُ خدا

بکش سر به آتش وجود

مرید گیر زآینهُ خلوص

هزاران سفر زپیش و ز پس

گذرگاه مردان رند و عبث

تو دریاب رشتهُ ساز را

طلوع مجدد, سرود باد را

نه هستی, نه خاک

مراد من است

غروب نیاز و سقوط هوس

سزاوارمست

حدقه به هیچ و حدقه

به تام بسته ام

دل از این کنده و

دل به آن بسته ام

 شهریار زاهدی —

(loose translation)

rush to the end
to gaze at God’s presence
peek into your inner fire
let your true self be your mirror


thousands of journeys made and to make
passageway of the libertine and the vain
you be the one who gets the string of the instrument
the sunrise and the chant of the wind


not life nor earth
I covet
dusk of needs and fall of lust
I deserve


my pupil fixed on nothing
my pupil fixed on the whole
I’m out of love with this
In love with that is my soul

–shawnzahedi.com